Piękna poetycka doba. I moim zdaniem wszystko w tym wierszu gra, ale ja napisałbym "nieswoje".

Dziękuję serdecznie. Janko:
"Nieswój to in. nie w humorze, zmęczony, skarżący się na złe samopoczucie; niecałkiem zdrowy: Coś ty taki nieswój? Coś cię boli?; wyraz w tym zn. piszemy łącznie.
Nie swój to in. niezaliczający się do własnych, rodzimych; niebędący czyjąś własnością; cudzy: Czy można ubezpieczyć nie swój dom?; Operatorzy mogą zapłacić za nie swój błąd; wyrażenie piszemy rozdzielnie."

Mnie chodzi o to drugie, więc rozdzielnie :)

Ubrani - często na własną gorącą prośbę, bo rzecz jest obowiązkowa i na topie - a zatem ubrani nie w swój mundurek, potem

umieramy do świtu

/i dalej edytor komentarza zakrył mi tekst/

w życiu
pożyczonym od znajomej

i fajnie, że to tylko znajoma, a nie ktoś z gruntu mentalnie ci obcy czy wręcz wrogi.

W cudzych piórach ptak się dusi, a co dopiero człowiek.

Rzecz o wolności wyboru. Im szerszy w ofercie wachlarz "ubiorów" - tym trafniejszy, dla nas bardzo twarzowy i wygodny "kostiumik"

Tutaj liryczna "ja" wpasowuje się w okropne "stringi", narzucone sobie nie ze względu na swoje własne preferencje "ubraniowe" - a dlatego, by zrobić wrażenie na "nim"; jakoś pomęczyć się w tej niechcianej roli do wieczoru, a potem, jak mawiał hr. A. Fredro, "niech się dzieje wola nieba - z nią się zawsze zgadzać trzeba..."

W sensie metaforycznym

CZĘSTO GRAMY
NIE SWOJE SKRZYPCE
PRZY OBCEJ WIDOWNI
DO CUDZEGO KOTLETA

Stąd ta tytułowa dychotomia.

Piękna liryka filozoficzna najwyższej próby