coraz ciężej witać poranek 

jeszcze nie dlatego że starość 

robi zimne okłady z mroku 

zubożała pamięć 

podsuwa dawno zużyte obrazy 

ale znajomość rzeczy najpośledniejszych 

wystawia na próbę cierpliwość 

już niewiele może się zdarzyć 

kubek dawno upadł na ziemię 

kawa z domieszką deszczu 

straciła aromat 

słońce rozeschło się 

jak to krzesło w ogrodzie 

na którym siadał ktoś na tyle bliski 

że nie mogę zapomnieć 

wszystko jest już poukładane 

zaznaczone uschłymi kwiatami 

na dowolnej stronie życia 

dlatego tak zawzięcie 

grzebię w starych widokówkach 

adresach uczuciach 

wciąż nasłuchuję odgłosów 

niedalekiej burzy