Zgiełkliwe imitacje

Poemat rozszczepiający

Imitacje dni wszystkich

(więc i tych

które aktualnie trzymasz między dłońmi)

nie będą nigdy nosiły znamion

Czeka cię jednak wspólne wyciskanie widoków na przyszłość

więc i ten cały zgiełk

który bieleje pomiędzy nimi

mdlejąc na stojąco od dobrych uczynków

Zgiełk przekalkowany do obrzydzenia

w wiecznym pośpiechu

bije wszystko na głowę

kiedy skowyczy zatrzaśnięty w płonącej klatce

bo nie dochodzi do niego

obopólna czcza gadanina tych

którzy zawsze wiedzą lepiej

Czasami dni imitują płonącą klatkę

która dogasa milcząc jak grób

bo zbyt wiele krzywd płonie za prawdę

strzępy sztandaru

białą flagę

za honor

za cały (stworzony maluczkim) raj na ziemi

Imitacje są ślepe

ich zaćma na oczach to białe klapki na oczach

i usuwanie liszajów z dotychczasowych osiągnięć słońca

Rozszczepiasz się wraz z nimi

na wylot

Odtąd planeta to wrzący garnek

z przesoloną zupą znaczeń

(słońce wije się w coraz zgrabniejszych kłamstwach

o swojej sytości)

samo już nie wie

podczas której wyprawy

uda mu się (wreszcie) nie odkryć nowej ziemi

Imitacje na kolanach

koczują w bardzo wielu niedokończonych modlitwach

bo nigdy nie dokona się

co niedopowiedziane poprzez prawdę

a ty nie słyszysz niczego

w nieartykułowanym milczeniu

Coraz rzadziej podnoszące się z kolan słońce

stoi w miejscu

(wszak co metafizyczne nie trwa wiecznie)

A ty

choć nie musisz się na to godzić

nie możesz nic na to poradzić