Pewien rycerz, pan na włości, 

podejmował zacnych gości. 

Dowiedziawszy się od owych, 

gdzie smok wielki i dwugłowy 

swoich skarbów pilnie strzeże, 

że do smoka się wybierze 

stwierdził i wnet służbę całą 

na wyprawę zebrał małą. 

Już kolczugi w słońcu błyszczą. 

Miecze w rękach wojów świszczą. 

Rycerz przywdział piękną zbroję. 

- Ja poczwary się nie boję!- 

krzyknął i dał znak żołnierzom, 

by ruszyli ku rubieżom. 

Ledwie tydzień podróż trwała, 

a przed nimi góra stała, 

w której ponoć, w ciemnej grocie, 

spać miał smok na szczerym złocie. 

Szybko jamę tę znaleźli 

i po cichu do niej wleźli. 

Tam diamenty i rubiny, 

i szmaragdy, i bursztyny, 

Perły, złota całe hałdy. 

Na nich, zbrojne w łuski fałdy 

tego, co nad skarbem pieczę 

trzyma. Rycerz zaś doń rzecze: 

- Twej chciwości kres położę. 

Teraz zginiesz, ty potworze! 

- Słuchaj miły mój rycerzu. 

Ja nie mogę leżeć w pierzu. 

Pióra, liście i gałęzie 

łaskotałyby mnie wszędzie. 

Mym oddechem drewno palę, 

więc się nie nadaje wcale. 

Piasek między łuski wchodzi. 

Wiem, że trudno mi dogodzić... 

Zatem z innych rzeczy muszę, 

których masą swą nie skruszę, 

swe posłanie mościć zwykle 

i do tego już przywykłem, 

że w czeluściach ciemnych w ziemi 

szukam złota i kamieni. 

Smoczej głowy to przemowa. 

Zamyślona, druga głowa 

wnet odezwie się w te słowy, 

bo już pomysł ma gotowy: 

- Ale wiesz co, mości panie? 

Stal też dobra na posłanie. 

Jak użyczysz mi swej zbroi, 

dam ci uszczknąć skarbów moich. 

Wasze tarcze i kolczugi  

starczą na mój korpus długi. 

Po co ginąć mają w boju 

twoi ludzie, gdy w pokoju 

skarby powynoszą z groty. 

Co ty na to, Królu złoty? 

Teraz w nowym łożu kości 

złożył smok, ku swej radości,  

a rycerza sług gromada 

na wierzchowce skarby wkłada. 

I diamenty i rubiny, 

są szmaragdy, są bursztyny, 

perły, złota pełne juki. 

„Tego nie przetrwonią wnuki, 

choćby nawet przez wiek cały, 

wydać wszystko próbowały.” 

Myśl ta bardzo pana cieszy. 

Krzyczy do swych wojów rzeszy: 

- Mądry smok, poczwara wredna. 

Co dwie głowy, to nie jedna.