Droga Pani Emilio, proszę mówić za siebie. Liczba mnoga to lekka przesada.

Zacznę od końca. Prawdziwi poeci (mam na myśli poetów wszystkich pokoleń i kontynentów, żebyś mi nie wyśmiał, że piszę o poetach z publixo) robią i robili wiele niesamowitych, przewrotnych, strasznych, pięknych i brzydkich rzeczy.
O TWA na portalu nie piszę, bo nie uczestniczę w żadnej zmowie, posty prywatne pisuję i dostaję bardzo rzadko. I żadnej tam zgody mi nie insynuuj. To, że duża grupa osób ma to samo zdanie na temat utworów czy komentarzy innego uczestnika, wynika właśnie z rodzaju jego pisania, czy to utworów, czy to komentarzy. Na ogół dotyczy to uczestnika, który jest przy tym szczególnie zapalczywy, uporczywy, odporny na wszelkie argumenty itp. W ten sposób człowiekowi odechciewa się w ogóle kontaktu z taką osobą. Pisanie komentarzy bowiem nic nie daje, tylko niepotrzebną nerwową atmosferę, gdzie nie ma nawet takiej opcji, że każdemu wolno zostać przy swoim zdaniu.
I co znowu znaczy, że sobie kwestię prozy poetyckiej i poezji wyjaśniliśmy? Nie sądzę, abyś zaaprobował moje stanowisko. A przy twoim uporze nie ma możliwości dialogu. Nie zauważyłam, abyś był gotów zajrzeć do lektur dla rozszerzenia horyzontów. Jeśli się pod tym względem mylę, to dlatego, że nic nowego u ciebie nie czytałam.
Na temat tego, na co mnie stać, a na co nie, nie będę dyskutować, bo nie jestem dzieckiem i sama wiem najlepiej. Tego typu argument jest czystą manipulacją.
Atmosfera na portalu też mi się nie podoba, ale wszystkie moje próby, aby ją poprawić, nie udają się. To, że cierpliwie ci to wszystko wyjaśniam, zaliczam do podobnej próby.
I to by było na tyle, Arsene.

Nie chcę wchodzić w tę dyskusję, bo wiadomo, jak się wtedy skończy. Napiszę tylko jedno - podziwiam Twoją cierpliwość, Lilly.

Arsenie, odpowiadam:
1. "osoby godne uwagi na ogół nie otrzymują tu ocen czy komentarzy" - fakt, że tak się zdarza. Jeśli chodzi o mnie, piszę komentarze rzadko (poza limerykami), gdyż wiem, że wielu autorów nie lubi konkretnych uwag, uważa, że ich utwór jest taki, jaki powinien być. Zdarza się, że wszyscy bardzo chwalą pewien wiersz, a dla mnie jest on treściowo zbyt lekki lub też ma błędy logiczne, które mi przeszkadzają. Nie psuję nastroju. Zdarza się też, że nie podoba mi się po prostu styl lub wyświechtane wyrażenia (np. archaiczne wyrażenia typu "matczyne ramiona"). Nie zamierzam nikogo ranić ani też narażać się na niezrozumienie albo wręcz agresywną odpowiedź.

2. „Nie jest też dopuszczalne zabranianie pisania komentarza osobom, które naprawdę na to zasługują. A jeśli ty dałaś mi blokadę do pisania i oceniania twoich utworów, to nie udawaj teraz zdziwionej, że nie komentuję twojej poezji skądinąd nawet ciekawszej od twoich komentarzy.”
Musiałam się roześmiać. Arsenie, zablokowałam ciebie, gdyż wygłaszasz bardzo autorytatywnie poglądy o poezji, które dla mnie świadczą tylko o twoim ograniczeniu w czytaniu poezji. Upierałeś się bez końca, że piszę prozę poetycką, a nie poezję. Musiało być tak, jak ty chcesz. Taki sposób pisania komentarzy jest bardzo denerwujący.
Dziękuję za ostatnie stwierdzenie, bo oczywiście ważna jest poezja, dużo mniej komentarze.
Uważam, że komentarze są cenne, jeśli przynoszą autorowi uwagi dotyczące ewentualnego błędu lub niejasności, albo też delikatnie stylu. O peanach na cześć autora nie wspominam, bo jest to na pewno bardzo przyjemne, ale niewiele daje poza motywowaniem do dalszego pisania w podobnym stylu.
Komentarze dotyczące własnych wrażeń czy wspomnień autora komentarza pod wpływem czytania bywają przyjemne i ciekawe, ale jeśli są zbyt obszerne, odciągają uwagę od ocenianego tekstu.
Taki mam pogląd (ale piszę spontanicznie).

3. ,,Poza tym w poezji możemy świadomie łamać zasady i tworzyć nowe słowa, należy to także do jej natury,,

tak piszesz Lilly
a jeszcze wczoraj zostałem wyklęty za pisanie ,,super odprawy,,
niekonsekwencja czy krótka pamięć ?

I znowu w typowym dla ciebie stylu stawiasz zarzut.
Arsenie, nikt ciebie nie wyklinał, mogłeś sobie spokojnie pisać w limeryku „super odprawy”, nikt by ci pewnie na to nic nie napisał. Ale przedobrzyłeś i w komentarzu objaśniłeś nam zasady pisowni „super, kierując się do janko, który najczęściej pisze w uwagach o języku. Niestety, nie było to do końca tak, jak pisałeś, stąd znalazł się nowy wątek na forum, w którym na ten temat dyskutowaliśmy.
Czasem mam wrażenie, że nasza dyskusja wygląda tak: dziad o chlebie, a baba o fiołkach.
Nie mam krótkiej pamięci i byłam prawie pewna, że podniesiesz taki zarzut.

Co innego jest świadomie łamać zasadę, a co innego robić błąd (tak ja to widzę) i pisać w komentarzu, że to nie jest błąd. Czyli: łam sobie zasady i mów, że to twoja licentia poetica, a nie, że piszesz prawidłowo, jeśli zachodzi poważne podejrzenie błędu.

Dla jasności pojęcia, chociaż na pewno je znasz:
Licentia poetica, inaczej: licencja poetycka – wyrażenie pochodzące z łaciny, oznacza wolność twórczą i poetycką, dopuszczającą odstępstwa od norm językowych, reguł formalnych lub wierności w opisie faktów, zwłaszcza historycznych.
Zasada ta dopuszcza w twórczości literackiej maksymalną swobodę, np. tworzenie na potrzeby danego utworu nowych słów, imion, nazw, zdarzeń lub stosowanie niespotykanej lub nawet błędnej formy odmiany danego słowa tak, aby zachować rytm albo rym.

Zasada ta dopuszcza w twórczości literackiej maksymalną swobodę, np. tworzenie na potrzeby danego utworu nowych słów, imion, nazw, zdarzeń lub stosowanie niespotykanej lub nawet błędnej formy odmiany danego słowa tak, aby zachować rytm albo rym.