POPIÓŁ SAMOTNOŚCI

złość przebija nagi kryształ pojednania

zrywa łączność krótkim forte barytonu

spada nagłym gradobiciem nawałnicą

jeśli kąsa to dotkliwie bez pardonu

wyszarpuje oczom błękit niewinności

sięga twarzy tocząc czerwień uniesienia

żłobi maskę pełną szczelin i wąwozów

nie żałuje przedniej stali i kamienia

spływa pianą wyuzdana i niechlujna

wokół zgliszcza wypalone żrącym słowem

oto triumf bez aplauzu i publiki

samotności popiół na zwycięską głowę