Ponieważ moja proza okazała się zbyt ciężkostrawna i za długa, zmieniam branżę. Trzy wiersze poświęcone M. Pawlikowskiej - Jasnorzewskiej, utrzymane w klasycznej konwencji poetyckiej. Lubię, kiedy jest terochę poezji, w poezji. Winię za to swój wiek (średni Gomółka), więc niech mi młode pokolenie wybaczy.

--------------------------------

P O W I E T R Z E

DO  M.

Nie czytałam cię, Mario już od miesiąca,

i nic, takie czasy ,a miłość odpływa na wietrze.

Nie mogę być smutna, nie mogę milcząca,

i muszę oddychać, choć inne powietrze.

MODLITWA O POWRÓT

I mam go, i nie mam.

Gdzieś się pogubił i jeszcze nie znalazł.

Przysięgam Boże, że wszystko dam,

by się odnalazł.

Taki jak był, jak cały świat.

Jak dotknął dłoń, to mrowił dreszcz,

a dziś?- przecież wiesz!

Ni szach miłości, ni mat, lecz pat!

Piasek wieczorem  przyciera mi,

zmęczenie w spuchnięte powieki.

Zwinięta patrzę jak obok śpi.

Tak blisko - i taki daleki.

MIŁOŚĆ

Znowu trzeba pisać wiersze o miłości.

Mozolnie składać rymy, poprzesiewać słowa.

Szczyptę smutku dodać, kilogram radości.

Przecież wszystko już było - potrawa gotowa.

Będzie cymbał brzmiący, a miedzią brzęczącą,

rozłoży się rudawo mimoza jesienna.

Stanie Asnyk z Tuwimem- teraz już milcząco.

Będą patrzeć jak miłość dziś jest letniosenna.

Znów błyszcząco w wodzie zatopią się gwiazdy,

a ona w berecie, w malinowym chruście.

Nie rzucaj już Mario perełek przed wieprze.

Nie ma czym oddychać- zatrute powietrze!

Zmieścisz teraz miłość w jednym SMS-się.

Emoticon jej twarzy w sercu nie utrzyma.

Schowaj się poeto- bo się wieść rozniesie,

że kochać jeszcze umiesz - nie umiesz zatrzymać.