Znarowiony koń

Potraficie tak wiele.

Ja tylko umiem udawać

(jeśli mam choć krztynę odwagii

i akurat nic ważniejszego do roboty).

Jestem męczennikiem kopyt, które wiodą

wtórny analfabetyzm na pokuszenie.

Moje chrapy zmurszałe od wędzidła

co szarpie w tył,

szarpie aż ku ziemi.

Potraficie więcej ode mnie.

Ja tylko ciągnę kierat, śniąc o nieboskłonie,

po okręgu, na którym wszyscy byliśmy łamani,

ukrywając wątłe ciało pod pożyczonymi derkami.

Tuż za mną, w trybach miasta, obraca się

ślepe złudzenie, podcięte cienkim batem.

Czeka mnie śmiertelne przebudzenie

po wielkiej katastrofie w kopalni metafor.

Ale nie zgadzam się na wadliwe konstelacje.

Jestem znarowionym koniem,

któremu onomatopeja wybuchła w pęcinach.