sztaluga zapamiętuje portret kobiety

jej mleczną cerę czarne rzęsy

grafitową iluminację włosów

atawistyczny karmazyn ust

sunie jak łabędź we mgle pyta taflę wody

mężczyzn inne kobiety kim jest

tykanie zegara jak trzaskanie powieki

blaknie kolor w pełnym słońcu wysusza skórę

miotasz się między dziś i jutro

wciąż poprawiasz makijaż

opary terpentyny wdzierają się pod powieki

biorę pędzel głaszczę cię delikatnie oleistą farbą

po skrzydłach zbyt słabych by odlecieć

za oknem wiatr szepcze zaklęcia zapomnij

o skórze zmiętej jak prześcieradło po nocy

zapomnij o innych o spojrzeniu

zatrzymanym w wątłej powłoce

wydobywam cię

z kobaltu bieli i fioletu

ultramaryny ochry

posłusznie zamykasz oczy

i uśmiechasz się tak delikatnie