ten strach przed pustką

to karma dla czarnego kota samotności.

mamczona iluzja przerosła prawdę

i w myślach ssie jak w żołądku -

z głodu.

tak ślepo dążyć ścieżką ku górze

na wyżyny ideału

i chcieć go od razu -

czy myśmy w ogóle do tego dorośli?

soczysty owoc z najwyższej gałęzi

wyobraźni

poza zasięgiem ręki,

nawet poza uniesieniem serc.

tak daleki od straganowych jabłek...

nic dziwnego, że gryz, dwa

i w piach.

nic dziwnego, że pierwsze - lepsze,

by poczuć smak...

dziś zamknięty w kliszę lat

zamknięty w skrzyni wrażeń -

czy tego żal?

…

ten strach przed pustką

jak drżąca w deszczu myśli ucieczka

każe biec.

schować się chociaż w ramion parasol,

czyichś ramion i poczuć, że ktoś!

ktoś jak miraż odległej chwili, idei...

jak żebrak ceniąc swą godność i szacunek

za kromkę chleba...

i zaspokoić głód

na chwilę. takim być?

ten strach przed pustką

mógłby chociaż raz mieć na imię:

nadzieja.

2000.04.18