Na oknie znów usiadł milion moich westchnień.  

Serce oparło na nich swe lepkie ręce.  

Wzrokiem łapczywie wyglądam gdzieś królowej...  

Tam cisza, tam pustka - karmią się mym słowem.  

Ściskają chłodem serce, ot tak - w podzięce.  

Ja czekam, już nie na kogoś - aż się zeschnie.  

Fotel oblazł w cierpkie myśli egzystencji.  

Ręce na próżno szukają płatków róży -  

delikatnych dłoni, gładkich jak cichy szept.  

Zamiast tego w ciszy głodnej drży palców drept.  

Niecierpliwe `dlaczego` biega po dużych  

wzgórzach rozsądku – na przełaj w łez esencji.  

Łóżko puste, wypełnione ciepłem wspomnień -  

słodkie „jeszcze” słyszę wciąż w rozkojarzeniu.  

Było tu od twego uśmiechu tak ciepło...  

Przez chłód pociemniało i we mgle się skrzepło.  

Tonę dziś jak mucha w sieci w zgniłym cieniu,  

tak odrętwiale, w bezdechu, nieprzytomnie...  

Cały pokój mroczny - katakumby serca.  

Wstaję jak dziecko Frankesteina, bez czucia.  

Zgubiłem poczucie czasu, nawet życia -  

Zanikam czekając twojego przybycia.  

Sucha skóra ścian zastyga od zatrucia.  

Znam już prawdę: miłość - seryjny morderca...

1997.12.05