nie mam dziś ochoty spoglądać na słońce

choć błękit tak czysty nastraja do życia

plecami do światła łatwiej dostrzec mogę

smutek który cieniem  na ramieniu przysiadł

milczymy oboje nieskorzy do zwierzeń

ze ściśniętym gardłem łzy ledwie połykam

nieśpiesznie lecz  myśli we władanie bierze

dokarmia słabością swe ego do syta

wspomnienia bolesne jak ptaki się tłuką

stłoczone siniaczą poranioną duszę

a kwilą żałośnie taką rzewną nutą

że choćbym nie chciała wypuścić je muszę

odfruną na moment  rozprostują skrzydła

upuszczając pióro jak złudną nadzieję

na odlot w niepamięć a przecież przywykłam

że nie potrafimy obejść się bez siebie

powrócą do gniazda znużone wolnością

ucichną i razem zaśniemy na chwilę

wyrwane znienacka złe chwile wypłoszą

abym pamiętała że mam ich aż tyle