krew trudniejsza niż krzyk 

choć zmotylona światłem drżących ust 

wydawałoby się jak na dłoni 

i tak wyraźnie nagięta słodyczą 

do wstawania o poranku 

tuż obok z tego samego łóżka 

cicho przemyka kamienny cień krzywd 

nauczony swego przejęcia choćby wbrew drwin 

i przyspiesza odchylając spod skroni świat 

przebiwszy przez westchnień kałamarz 

wpada wprost z dłońmi na stół 

jak przewrócony wazon uwiędniętych nadziei 

i westchnienie uciska się w butelce 

owinięte w bezsenność tak pusto jak bałwan 

jeszcze tylko przepłynąć godzinnienie nocy 

tak długo i tak urywane jak spojrzenia 

prosto i z dala od sedna jego powstania 

tak jakby śliną pisane po plastyku

2002.01.09