łyżeczka dźwięcznie uderza o podłogę

zawołanie herbaty do karmiącego mrok

ostatnimi rdzawymi promieniami dnia

wstęga skostniałego masła na chleb

wędlina pomidor pieprz i sól

niech nakarmi się i anorektyczka nadzieja

po zmroku odnajdą drogę do łez

chimery skradzionych konstrukcji  lematów

sfałszowanych kiedyś i nieprzyszłych nigdy

niedoceniana siła świata za murem

przewlekle narkotyzuje pracowite neurony

na rękach ma chleb owinięty w spokój

ból nigdy nie zawodzi świadomości

krew nigdy nie zasypia przed nim

echa pytań o kierunek zwrot i sens

łyżeczka dźwięcznie zbiera światło

z latarń wirując zamyślona w kubku

cukier roztopiony wyszukuje w kroplach

2015.08.22