poszarzało niebo nasiąkło wilgocią  

kilka łez samotnych wiatr zdążył osuszyć 

w powietrzu i sercu zapachniało deszczem 

nie potrzeba wiele by tych dwoje wzruszyć 

jesień melancholią przysiada na drzewach 

kapią smutkiem liście splatając kobierce 

któżby go odnalazł w czerwieniach i złocie 

w każdej drobnej żyłce gdzie uczuć najwięcej 

pośród nich zielone zginęły przedwcześnie 

zaznaczone rdzawo samotności plamy 

te uschły z tęsknoty wykręcone żalem 

pokruszyły w dłoniach i pyłem się stały 

czy zaznały szczęścia i chwil uniesienia 

najpiękniejsze oku kolorem bogate 

gdy wybuchły pąkiem nieśmiałym i czystym 

całowane słońcem i pieszczone latem 

zbierasz najpiękniejsze między strony wkładasz 

zasuszasz westchnienia by latami trwały 

serce mocniej bije gdy natkniesz się na nie 

przytul te lipowe co umrzeć musiały  

foto: net