Koło parkanu  

Zgniłej purpury brąz  

Niebieskość srebrzysta przemarznięte róże  

Beztroskie jak motyl  

Tylko słoneczniki wciąż na posterunku  

Powinność swą pełnią ozdobiwszy ogród  

Pozłociste talerze coraz szybciej krążą  

By wirując nakierować się wprost ku światłu  

Takie lekkie jakby nieważkie  

Lśnią anielsko ich promienne twarze  

Gdyż w wierszu lata  

Wygaszona strofa  

Czyni z nich  

Niezniszczalne kwiaty