To kulminacyjna, bardzo filmowa scena rozstania. Każda ucieczka (vide nagłówek miniatury) jest synonimem lęku. Ucieczka z nie naszym bagażem - to już panika.

Przed kim? /przed czym?/ ucieka zawstydzona swą doskonałością, po raz ostatni męskim okiem relacjonującego widziana dziewczyna?

Napisać - a już o uczuciach? (patrz tytuł cyklu poetyckiego), o miłości?? - coś niebanalnego, coś, czego jeszcze ludzie nie widzieli??

Można?

Można.

Kunsztowna, maksymalnie prosta w wyrazie, czysta jak diament liryka

Spanikowana bohaterka jak w kinie z Jamesem - Jamesem Bondem - tak zwiewa z kadru, aż się kurzy.

Nie bez przyczyny.

ślepo ufałaś zmysłom
uciekając z zaminowanego
pola widzenia

Kim jest relacjonujące męskie "ja"? Snajperem?

Być może nie rozumiem tego wiersza. Być może nie powinienem go komentować. Lecz, może ktoś mi go objaśni?
Nie pamiętasz gdzie ją widziałeś ostatni raz?
Uciekała z zaminowanego pola widzenia?
No, to musiała być pyszna miłość.
Wzięła, na koniec nie wasz bagaż. Ale czyj?
By móc żyć szczęśliwie.
Wzięła nie swój bagaż, by móc żyć szczęśliwie?
Na ten moment moje oceny są takie.