S t y c z e ń:

Z wód Styksu wypływa,

zmoczony,

parskając zapomnieniem -

Nowy Rok. (Maria Pawlikowska-Jasnorzewska)

Niby łagodnie

(bez)stresowo podobno

wymieniają się kalendarze

Wytrzepuje z portfeli

resztki gotówki i marzeń

Styczeń – rozradowany dandys

L u t y:

Lód leży jeszcze nieprzerwany

między nadzieją a zimnem -

jeszcze sobie „ty” nie mówią. (Maria Pawlikowska-Jasnorzewska)

Lazurowieje niebo

żyłkowane wiatrem –

To hiacynty oddychają halnym

M a r z e c:

Marznie jeszcze marzenie…

Marzy mróz…

Mży deszcz… (Maria Pawlikowska-Jasnorzewska)

Przebiśniegiem – ozon

równie świeży i zielony

K w i e c i e ń:

I już tylko kwiaty

rzucają cień

na życie… (Maria Pawlikowska-Jasnorzewska)

Kwietniem nazywają się fiołki

reszta. Chwasty

M a j:

Mój, moja, maj. (Maria Pawlikowska-Jasnorzewska)

Na drzwiach do lasu

wozi się maj

gdy cienista zieleń

spija wiosnę przez trawkę

C z e r w i e c:

Czerwone czaroziele

zerwie,

nie wiedząc nic… (Maria Pawlikowska-Jasnorzewska)

Niknie w zapachu jaśmin

bieli czarny bez

L i p i e c:

Lipa, miodami pachnąca

jak piec rozogniona kwiatem,

Deine roten Lippen

moecht’ ich kuessen… (Maria Pawlikowska-Jasnorzewska)

Skwar

nasycany jantarem

S i e r p i e ń:

Nie ścinajcie!

Nie ukrócajcie!

Sierp wyrzućcie wysoko,

niech lśni jak nów w obłokach,

bo cóż po cierpieniu? (Maria Pawlikowska-Jasnorzewska)

Ziół zielona świeżość

i miotełka deszczu -

Jonizuje aurę

miętowy wiatr

W r z e s i e ń:

Wrzosy, babie lato, wrzenie,

ptasie wrzaski w rzęsistym lesie.

Dajcie się babie zabawić!

Wejdź przez sień… (Maria Pawlikowska-Jasnorzewska)

Wygaszona zieleń

i ogień pelargonii

Wokół płotku winograd -

prześwieca roztrzaskanym witrażem

P a ź d z i e r n i k:

Paździerze lecą ze szczęścia… (Maria Pawlikowska-Jasnorzewska)

Przeobraża się jesień

świecąca fazami

rozproszonych barw –

Dymią góry

i mgły

L i s t o p a d:

Bezszelestny upadek wszystkiego.

Bezlistne drzewa,

bezlitosne myśli. (Maria Pawlikowska-Jasnorzewska)

Skurczone do cytryny słońce

i wiosenna ruń

barwy chryzokoli –

Gra harmonia powietrza

G r u d z i e ń:

Nie po różach,

ale po grudzie

idzie najkrótszy dzień

w grób. (Maria Pawlikowska-Jasnorzewska)

Z chmur

niczym tektura falista

rzadki śnieg

Znów starsi o rok

pukamy do drzwi stycznia  -

na dworze szklanka…

Ten wiersz już tu jest, jedynie pod innym tytułem. Zastanawiałam się, czy go nie wykasować, jednak nie: zostawiłam! Z uwagi na wyjątkowo osobliwy, komentarz :]

W ostateczności głupota również musi gdzieś znaleźć swoje odzwierciedlenie ;)