Pozorne chwile bez spotkań ze słowem, 

gdy czas utknął w szczelinach 

łapania oddechu i marniał. 

Istotność pulsuje we krwi 

aż do świtania migreny. 

Jednak więcej ma serca 

niż rutyny na skaleczonych dłoniach 

przypadkiem. 

Na spękane usta nakłada  

spokojną warstwę pokory, 

na oczy czystą perspektywę jutra. 

Słowa kwitną codziennością, 

choć pachną czasem burzą, 

czasem drażnią nos jak pieprz. 

Mimo wszystko zawsze świeże. 

Obsypane pąkami pytań wieczory 

wydłużają ścieżki do snu. 

Bielą stokrotki gaworzą przy kąpieli. 

W przeciągu od drzwi do zgiełku  

muskają małe różyczki buziaków, 

na noc do gwiazd sypią dźwięczne konwalie 

z głębokim westchnieniem.

Istotnie przycicham zmęczeniem, 

dzień powiedział widocznie wszystko, 

co było nam usłyszeć trzeba. 

Nie muszę dopowiadać pustych strof, 

co brzęczą zadumaną ciszą. 

Uśmiech zamiast kropki 

wstawiam na koniec. 

Życie lepiej pisze ode mnie. 

2016.01.08