Dawno, dawno temu, gdy w Bieszczadach panował jeszcze pułkownik Doskoczyński, postanowiliśmy z kolegą zabawić się w traperów i zrobić sobie taką zimową wyprawę w nieznane, o jakich pisał London. Co prawda Bieszczady to nie Alaska, ale i nam było daleko do Londonowskich bohaterów. Toteż wyprawa miała być i na miarę gór i uczestników - tylko dwudniowa. Planowaliśmy dojechać autobusem do Rajskiego, a stamtąd doliną Sanu dojść do Tworylnego. Wiedzieliśmy, że tam jest porządny juhaski szałas i w nim chcieliśmy po trapersku zanocować. Na drugi dzień mieliśmy już dotrzeć do ludzi, czyli do Zatwarnicy. Był początek marca, śnieg zleżały, pogoda niezła - więc wszystko powinno było pójść jak z płatka. Do Rajskiego dotarliśmy koło południa i od razu wyruszyliśmy na trasę. Szliśmy brzegiem Sanu, bo drogi - jeśli w ogóle jakaś tam była - nie było widać. Już wkrótce okazało się, że śnieg nie wszędzie był zleżały, a nad rzeką był rozmiękły i kopny. Szliśmy więc dużo wolniej, niż planowaliśmy i halę Tworylnego zobaczyliśmy już dobrze pod wieczór. Juhaski szałas, na szczęście, był nieuszkodzony i w środku bez śniegu.

- O! Jest tu nawet ława do spania - ucieszył się kolega. - Niestety jest jednoosobowa i musimy zalosować, komu przypadnie - zarządził, samozwańczo obejmując dowództwo naszej wyprawy.

Zalosowaliśmy i ława przypadła jemu. Na środku szałasu było serowarskie palenisko, a do szczęścia potrzebne nam było jeszcze tylko drewno na ognisko. Mieliśmy to szczęście, bo trochę suchego drewna było w środku, a na zewnątrz spod śniegu wystawało kilka rozłupanych pieńków.

- Jest dobrze. Jak nie będziemy robić dużego ognia, to nam to wystarczy do rana - stwierdził kolega.

Rozpaliliśmy ognisko, zjedliśmy kolację, wypiliśmy herbatę i nieco czegoś mocniejszego „na lepszy sen”, nadmuchaliśmy materace i zawinęliśmy się w śpiwory. Planowaliśmy wstać wcześnie i skoro świt ruszyć w drogę, by przed nocą dotrzeć do Zatwarnicy. Na zewnątrz zapadła nocna cisza, w szałasie paliło się ognisko, a my powoli zapadaliśmy w sen. Wszystko było jak w opowiadaniach Londona i bardzo nam się to podobało. Po jakimś czasie obudziło mnie zimno ciągnące od ziemi i odczucie, że leżę na gruzie. Okazało się, że z mojego materaca zeszło powietrze.  Zapaliłem latarkę i wtedy zobaczyłem, że ognisko zgasło.

- Czego się tłuczesz? - zamruczał kolega ze swojej wylosowanej ławy.

- Mój materac nie trzyma powietrza i ognisko zgasło. Za chwilę będzie tu zimno jak w psiarni - odpowiedziałem.

Kolega wygrzebał się ze śpiwora i wzięliśmy się do reanimacji ogniska. Pod popiołem było jeszcze trochę żaru, ale żeby rozniecić ogień potrzebne było suche drewno, którego już nie mieliśmy. Znalezione wieczorem pieńki były za grube i za mokre. Świecąc latarkami, przeszukaliśmy szałas i znaleźliśmy niewielką deskę. Była sucha, ale gruba i twarda.

- Ciule jesteśmy nie traperzy! - złościł się kolega. - Nie wzięliśmy siekiery!

Miał rację. Mieliśmy tylko noże, które nadawały się do krojenia chleba i otwierania puszek, ale teraz musiały zastąpić siekierę. Ja świeciłem latarką, a kolega, pobijając nóż kamieniem, zaczął łupać deskę.

- Nie wal za mocno, bo jak złamiesz nóż, to moim scyzorykiem już nic nie zrobimy - ostrzegłem go.

- Nie gadaj, tylko dobrze świeć, żebym sobie palców nie poranił - odwarknął i zaczął walić jeszcze mocniej.

Udało się. Nóż wytrzymał, deska zmieniła się w stosik suchych szczapek i ognisko zostało uratowane. Nasza zwycięska walka o ogień skończyła się około czwartej, więc postanowiliśmy już nie spać, tylko zjeść śniadanie, spakować się i o świcie wyruszyć. Tak też zrobiliśmy i około szóstej wyszliśmy na zewnątrz, by ulżyć pęcherzom i zobaczyć jak zapowiada się dzień. Wyszliśmy… w białą pustkę. Nieprzenikniona mgła zalewała wszystko, a ściana naszego szałasu zdawała się być jakby namalowana na białym tle - żadnej głębi obrazu, żadnego dźwięku, biała pustka. Nie było nic widać na krok i o wymarszu nie mogło być mowy.

- O kurwa! Ale mleko! - zaklął kolega. - Ale myślę, że za dwie, trzy godziny ta mgła zniknie. Jak słońce się podniesie, to ją rozgoni i da się iść.

Za dwie godziny mgła faktycznie się rozproszyła, ale zaraz zaczął padać śnieg. Z początku drobne jego płatki, z czasem rosły i w końcu stały się wielkimi kłapciami. Znowu biel zasnuła wszystko dookoła. Śnieg walił, czas uciekał i wiedzieliśmy, że w tego dnia już nigdzie nie pójdziemy. Czekała nas co najmniej jeszcze jedna noc w szałasie. Jedzenia mieliśmy dość, wody ze śniegu mogliśmy natopić do woli, ale brakowało nam drewna. Najbliższe drzewa były nad brzegiem Sanu odległego od szałasu chyba z pół kilometra. Były to stare wierzby i olchy, drewno z których paliło się szybko, dawało mało ciepła, ale za to dużo dymu. Należało więc nanosić go dużo, żeby starczyło do rana. Poszliśmy nad rzekę i zaczęliśmy łamać gałęzie. Gdybyśmy mieli siekierę, to zrąbalibyśmy coś grubszego, a tak musieliśmy zbierać nawet najmniejsze patyki. Cały dzień nosiliśmy drewno znad Sanu, aż wypełniliśmy nim pół szałasu. Śnieg tymczasem padał bez przerwy. O zmierzchu usiedliśmy przy ognisku, żeby coś zjeść. Siedzieliśmy w przemoczonych butach, mieliśmy brudne i podrapane dłonie, dym gryzł nas w oczy, a padający śnieg powoli odcinał nas od świata. Wszystko było jak w opowiadaniach Londona, ale nam się to już przestawało podobać.

- Co robimy? - zapytał kolega, popijając herbatę. - Jak tak popada przez noc, to jutro będzie tu metr śniegu. A jak popada jeszcze ze dwa dni?

- Za dwa dni wyzbieramy wszystkie gałęzie w okolicy i skończy nam się żarcie - odpowiedziałem. - A jak jeszcze przyjdzie mróz i wiatr, to będzie z nami źle.

Rada w radę, postanowiliśmy skoro świt i jeśli nie będzie mgły, wyruszyć… z powrotem do Rajskiego. Tamtej nocy nie spałem prawie wcale, chociaż kolega ustąpił mi miejsca na ławie, a sam z dobrym materacem przeniósł się na ziemię. Bałem się, że ognisko zgaśnie, więc wstawałem co chwilę, żeby dołożyć drewna do ognia. Gdy rano chciałem wyjść z szałasu, musiałem mocno napierać na drzwi, żeby je otworzyć. Świat dookoła był zasypany śniegiem, sięgającym mi do połowy uda, ale już nie padało i nie było wiatru.

- Wstawaj! - obudziłem kolegę. - Nie pada i nie wieje, więc musimy wypieprzać stąd, dopóki się da.

Zjedliśmy cośkolwiek, spakowaliśmy się w try miga i wyruszyliśmy w białą pustać. Szło nam się bardzo ciężko, bo śnieg był głęboki i mokry. Na drzewach tworzył nawisy, które co chwilę spadały nam na głowy, więc po niedługim czasie byliśmy już przemoczeni i od dołu i od góry. Gdzieś po godzinie znowu zaczął padać gęsty śnieg. Zapadając się po pas i zmieniając na prowadzeniu co kilkadziesiąt kroków, parliśmy przed siebie co sił. Mimo to czuliśmy, że drogi ubywa nam za wolno, a czas ucieka za szybko. Śnieg był coraz głębszy, widoczność coraz gorsza, a Rajskiego jak nie było, tak nie było. W końcu jednak usłyszeliśmy stłumione przez śnieg, szczekanie psa i niedługo potem dotarliśmy do mostu na Sanie.

- No, to pobawiliśmy się w traperów - powiedział kolega z kpiną w głosie.

- Chcieliśmy, żeby było jak w opowiadaniach Londona, no to było - odpowiedziałem. - Tylko, że traperzy z nas marni.