Nocny gościu II

Wychylasz się zza chmur,

nad balkonem mojej milickiej dziupli,

jak wtedy, w czerwcu, w czterdziestym trzecim,

znad wierzchołków lasu, na Wołyniu...

Przyglądasz się uważnie nam -

my, jakimś cudem, jeszcze żywi, uciekamy,

suniemy leśną dróżką, koła wozu

cicho mielą piach, ciągnących się,

groźnych chwil, konie parskają,

wspinają na wzgórze, skąd widać, jak

wkoło łuny pożarów otoczyły nas...

Dziadek Ado został na zawsze,

zakrwawiony w ogrodzie, wśród

poprzewracanych uli swojej pasieki.

W szaleńczym tańcu, rozpaczały pszczoły.

Kuku, kuku, kukułka woła, woła i woła...

Kuku, kuku...

Księżycu, tylko ty, z tamtych chwil

mi pozostałeś, wszyscy inni już odeszli,

tylko ty wracasz i wracasz, czemu

czasami, jakby coraz częściej przypominasz?...

- Gdzie byłaś wtedy? - Marysiu z sąsiedztwa,

dziewczynko, którą czasem podglądałem, poprzez

wysoki szpaler biało-czerwonych malw...

Dziadek widząc, jak się na ciebie wciąż gapię,

śmiał się i straszył, że nas pożeni, a ty się

chowałaś i też się śmiałaś, a ja byłem czemuś

na niego i na nas, zły...

Nic się wtedy jeszcze nie zaczęło,

a tamtej jednej strasznej nocy, nagle

wszystko, i to, co się zaczęło

i to, co się jeszcze nie zaczęło,

nagle i strasznie, się skończyło...

Już nigdy Cię Marysiu  nie zobaczyłem...

Tak, nasze sąsiedztwo, nas zaskoczyło...