Dawno, dawno temu, za górami siedmioma …

Nie tak!  Zacznijmy pisać tę bajkę od nowa!

Obecnie, niedaleko, w młodej republice

Najzacniejsi mieszkańcy zebrali się w partiach,

Żeby naród do władzy mógł wybrać elitę.

I zapełniły Izbę głodne samce alfa.

Lud myślał, że uczciwość każdemu z nich bliska,

Oni zaraz dopadli ćwierkaczy klawiatur,

Półprawdy w szkle, w eterze no „i w czasopismach…”

Populus vult decipi, ergo decipiatur.

Potem w Izbie głosują, jak każe wódz partii.

Stare rzymskie zasady każdy tu olewa,

Powstają z tego straszne prawnicze koszmarki.

Toż leges ab omnibus intellegi debant!

Niezawiśli sędziowie według tego prawa

Wyrokują przedziwne, czy ktoś wie dlaczego?

Przecież sędzia to prawnik od dziada, pradziada.

Może efekt korupcji lub chowu wsobnego?

Nowy rząd po wyborach jest pełen zapału,

By zapewnić dobrobyt, nie mówiąc o chlebie.

Myśli tylko, jak by tu uszczęśliwić naród…

Cóż, dla wszystkich nie starczy, zacznie więc od siebie.

Prezydent – głowa państwa – obywatel pierwszy

Instancją jest ostatnią, stojąc na praw straży.

Lecz jest on zakładnikiem tych, co go wynieśli

Chciałby reelekcji, na veto się nie waży.

Bogaci się bogacą, a biedni biednieją.

Nic na to nie pomogą kolejne wybory,

Prawi i sprawiedliwi żywią wciąż nadzieję,

Ale nic nie poradzą, błąd jest systemowy.

Jak długo będzie trwała ta degrengolada,

Kiedy naród zmądrzeje, zajrzawszy do ula,

Żeby zakrzyknąć wreszcie, padłszy na kolana:

– Do diabła z demokracją, potrzeba nam_______!