W wiecznym mroku ciszy...

/głuchoniewidomym/

Wyobrażasz w swojej głowie zagubionej

takie wieczne nie-dźwięki, nie-widoki wieczne,

i jedne w drugich toną, drugie w jednych trwają;

cisza ciemnią, ciemnia makiem zasiał??

człowiek przyłapany, jak w tych sieciach

wzajem poplątanych,

siebie do sześcianu zagmatwanych,

stwórcą po coś popapranych?!

Ciemności na głucho, cisza, że choć oko wykol:

oto żywa śmierć, martwe całkiem życie

ślepogłuchego głuchoślepego,

w kosmos po coś wrzuconego

świeżo narodzonego!

Węch, smak i dotyk??

O, amebo...

To już lepsza... strzała??

prosto w zagubione,

na coś stworzone,

czemuś porzucone -

tak czujące serce?!

styczeń 2012

Pamięci amerykańskiej Pisarki, Helen Keller.