Wyszorowane niebo szczotką ryżową

zapowiada piękny wiejski dzień.

Kruszę młotkiem siemię dla świń

oblewam pomyjami ugotowane ziemniaki

z obory widłami wyrzucam gnój.

Łaciata kręci się niecierpliwi

ogonem smaga twarz

inne palce pieszczą wymię

ściskam kolanami wiaderko

udój  pachnie cudnie

przez otwarte drzwi

wdziera się aromat roślinności i ziół.

Jedne zapachy zalatują stęchlizną

drugie nieco słodkawe

kurnik i chlew

rywalizują o pierwszeństwo powonienia

przy murze gnojówka

restauracja dla much

z kurnika zdecydowanie azotem

uderza w nozdrza obezwładnia

chłonę symfonię i śnię.

Tuż przy ganku rosną dziewanny

wysokie i smukłe

według mnie kłamliwe chorowite

wydają trującą woń.

Jedynie oleandry przy gruszy

w nasłonecznionym miejscu

różowe i białe płatki

roztarłszy na dłoni

z przyjemnością wdycham.

Dalej sadzawka ropucha na tronie

dwie zielone żabki damy dworu

czekają na księcia bociana

wiatr wiąże słowa

dwóch wierzb z sitowiem

boją się jesiennych chłodów.

Z zagrody dobiega muzyka

nokturny kur

kuranty koguta

arie świń

basy byka.

Na dużej kaflowej kuchni

gotuje się kociołek z białą bielizną

bulgotanie unosi przykrywkę

wypływa szumiąca fala mydlin.

Tarka w drewnianej balii

niczym rybia łuska

usuwam brud z wygotowanych rzeczy

poruszam się zaciekle

kołnierzyk śwista w dłoniach

kruszą się paznokcie.

Płukane pranie wypuszcza mydlane smugi

potem tylko mleczne

po trzecim płukaniu woda czysta.

Wyżymam kręcę rękawy

aż trzeszczą kości

grube rzeczy maja sto kilo wody.

- Kolorowe powłoczki upierz oddzielnie farbują

za oknem tęcza suszy się na sznurze.

Jest pełnia cykają świerszcze

nie mam siły wyjść na ganek

Morfeusz przygniata do poduszki

jutro muszę wstać wraz z kurami.

,,Ja chciałbym być poetą`