Jesteś częścią mnie

Wiersz z rodzaju tęsknych i samotnych,do tego,do tego pojawia się wiele sprzeczności,dlatego wasze drogi się rozchodzą.

Muszę do tego wrócić...

Anettula, zawiodła Cię intuicja, albo hermetyczność wiersza... te drogi cały czas się schodzą i tworzą piękną autostradę do... jeszcze wyższych poziomów piękna. Odpowiedź jest w wideo clipie, gdzie szukałem natchnienia.
Dziękuję wszystkim za komentarze. :)

Może,realnie jest to,co Ty wiesz.

Pięknie peel panuje nad sytuacją...nie każdy potrafi poddać się czasowi w ten sposób aby nie tylko cieszyć się kolejnym dniem ale karmić i podsycać na nowo swoje uczucia. Piękny clip Gerarda Jolinga - No More Bolero
Tytuł częscią piosenki :) Pięknie :)

Bardzo pozytywnie energetyczny wiersz. Trudno mi sobie wyobrazić podmiot z jednej strony, jako już podstarzały i za chwilę zdolnego do figlów i uniesień. Czyżby wiosna miała w tym roku zaistnieć wcześniej niż zwykle w Polsce?.
U mnie w ogrodzie przebijają się już krokusy.

Poezja z rodzaju pozytywnie energetycznych, wspaniale!

To wiersz - autodiagnoza TU i TERAZ, gdzie nic N I C nie zapowiada szczęśliwego /w ostatniej strofie tak wyglądanego / zakończenia :(

Dlaczego nic?

Bo wszystkie ścieżki ciągną /samotnego/ wilka tylko do lasu??

znowu cię zamknę w swoich ramionach
i zdążę powiedzieć jak kocham

(vide finał między bajki włóż)

Motyw niespełnionej miłości /która "nie zna, co to pany"/ jest tak twórczo odklepany, wyeksploatowany, jak kopalnie soli w Bochni czy Wieliczce.

Tutaj, w tej twórczości brzmi i wybrzmiewa czystym stentorowym głosem

Komentarz mój - jak zawsze - dotyczy wyłącznie tekstu

Ponieważ "zegar nam tyka chociaż bez wskazówek i wiemy że czeka na nas" to "trzeba kochać ludzi tak szybko odchodzą"! Ten imperatyw rozumie się sam przez się.

Jesteś częścią mnie
Za dnia i we śnie

Życie pasmem lśnień
Lecz odchodzisz w cień

Nocą albo w dzień
Z domu i przez sień

W takt "Bolera" Ravela
W radiu RMF FM

Gdy się pociągi na szynach rozdudnią,
To naszym ostatnim stu dniom
"Bolera" żaru nie zbraknie,
Jak nie zabraknie jeziorom ni studniom
Wody, ni innym źródłom!

Tańczę z tobą "Bolero" w Alicante,
Tańczę i polkę i tańczę szantę.
Czas już posrebrzył skronie i zmarszczył czoło,
A my tańczymy wciąż w koło wesoło.

Autor	Sir-Theodor-von-Knoedel
Gatunek	poezja
Forma	wiersz biały
Data dodania	2017-04-24
Poprawność językowa
Poziom literacki
Wyświetleń	2660