Potargane

strzepy marzeń

pozostawione

w kącie.

Latem zatopione

w morzu wrażeń

tonącym w głębi

twoich oczu.

Strach przed nieznanym

i nicość śmiertelna

oddechem ciężkim,

opada jak ołów

na dno.

Niesiesz  pustkę,

którą wypełni

tylko ból.

Kiedyś zabraknie

twych stopionych dłoni

i potarganych myśli

jak niewypowiedzianych

życzeń.

Wówczas sen

połączy powieki

i sklei przedsionki

w jedno

wielkie serce.