Tadeusz

- Pan Tadeusz.

- Tadeusz chyba? A nie, pan?

- O „Panu Tadeuszu”, Mickiewicza, nie słyszałaś?

- Wiem, to poezja, wiersze takie, nudne.

- A Mickiewicz, to pewnie żołnierz wyklęty?

- Głupek. Wtedy nie było żołnierzy.

- A co było?

- Przecież to siedemnasty wiek. Rycerze byli. Mickiewicz to romantyk.

- Aha, to rycerze byli romantyczni?

- Czasem. A czy, ty wiesz, że Mickiewicz pisał wiersze z „natury”? Na przykład „Dziady” - czytałam, to o paleniu czarownic.

- A, to faktycznie musiał być ciemny wiek.

- Sam jesteś ciemny. Siedemnasty mówiłam.

- A jak palili te czarownice?

- Normalnie. Rozpalili ognisko, a potem je wrzucali kolejno do ognia. Na koniec tańczyli, ale więcej szczegółów to już nie pamiętam. To dawno było.

- No tak, w siedemnastym wieku.

- Gdzie? W zeszłym tygodniu czytałam.

- Znaczy, czytałaś o dawnych czasach.

- Niby tak, ale aż ciarki czułam, jakby to wczoraj było. Szkoda tego Tadeusza.

- A co, jego też spalili?

- Nie, on zginął od działa.

- Nam strzelać nie kazano.

- Wiem, to był zamach. Kula armatnia urwała mu nogę, a potem wykrwawił się na barykadzie. Czekaj, jakie on nazwisko miał?

- Sowiński.

- No i widzisz, tylko restauracja po nim została: „Sowa i przyjaciele”.

- I ośmiorniczki, we czwartki na obiad. Tyle zostało z kultury i sztuki.