Gen utopii

Naród tęskni za komuną. Wyjaśnię to. Otóż, człowiek najmilej wspomina dzieciństwo. Zwykle. Młodość. Jakakolwiek by ona nie była, to tęskni się do pewnych klimatów. Urban kiedyś opowiadał jak świetnie się bawił w czasie II wojny. Czas przygód, uciekania, ukrywania się. Ja mile wspominam stan wojenny. Słabo pamiętam, ale już po stanie wojennym bawiłem się w godzinę policyjną. Tęsknię za stanem wojennym. Czołgi na ulicach, na rogatkach kontrole, wojsko, policja, służby wszędzie. Jeden kanał telewizyjny, awaria internetu, przerwy w dostawie energii elektrycznej, itd... Zajebiste klimaty. Gotyk taki. Ponura, introwertyczna sesja. W mediach informacje dotyczące ilości pojmanych przez służby, zastrzelonych, rozjechanych czołgami, itd... Schowałbym się pod pierzynkę i byłbym szczęśliwy. Ciekawe jakie mają odczucia dzieci w tamtym czasie? Do Radia Maryja dzwonią starsze osoby z pretensjami do kogoś/czegoś bliżej nieokreślonego o brak widoku pól żółcących się łubinem, chabrów w łanach zboża, maków polnych, zapachów świeżego mleka, itd. To sentyment do czasów młodości. Powrót do przeszłości. Do wielkich fabryk, do kominów, do stałej, dośmiertnej posady, do czarno białego świata przez większość roku, dopóki nie zakwitną łąki i ogródki.

A kiedy sentyment ogarnia człowieka, wtedy patrzy z dystansem i okazuje się, że nie wszystko jest oczywiste i dostrzega wiele pozytywnych aspektów dawnej rzeczywistości. Ten pełen sentymentu oddech przekazuje swojemu potomstwu, zakażając je genem utopii.