Wszystkie wody we mnie płyną

Wedle traktów naszych dziadów

Wypływają z jednego źródła

Wpływają do serc jego wychowanków

Wody zabrudzone, trakty zapomniane

wszystko utracone

nikt nie pamięta

nikt...

Trakty ujeżdżone osiemnastoma kołami

wody kolorowe od krwi martwych rzeczy

bezlitosnych i okrutnych cieczy

co jest ponad utopiami?

Pozostały tylko błyski pojedyńcze

oto jedyne co mi zwróciły biegi szaleńcze

Marna wspomnień emerytura

mimo braku starości

Czułem ją bliżej niż matkę

ufałem bardziej niż ojcu

Harmonia biologiczna i estetyczna

toleruję nowosć ale nie zniewolenie

las... LAS! Tęsknię

teraz tylko przyglądam się przepisom

sztucznym prawom

i czarnej łące z białym upiększeniem

gdzie wszyscy są równi

dom... już nie krzyczę

przecież mam zgodnie z normą

ósme piętro mieszkania trzy

kolejne poziomy miejskiego nieba

tylko że tu jest wywrócone wszystko do góry nogami

kiedyś też było pięknie

zawsze będę tęsknił za brakiem tego nienaturalnego brudu

za brakiem braku wszystkiego

Chciałbym mieć ryzę by wstrzymać zapomnienie

by przywrócić rytm

by uszanować

by na nowo pokochać

tylko jak wypowiem to głośno

a zostanę wyklęty jako ekolog

albo wariat…

albo nikt…