Pani Aniu, czy aby Pani zmieniła płeć? Wiersz brzmi mi sztucznie, znaczy - tak jakoś - Okudżawowo...

Płynącego czasu jeszcze nikt nie zatrzymał fizycznie, ale w wierszach można i trzeba.

Bardzo ciekawy i refleksyjny wiersz pisany częściowo dziesięciozgłoskowcem, ale na 20 wersów aż 6 ma po 9 zgłosek. Byłoby to ewentualnie uzasadnione, gdyby przykładowo wszystkie trzecie wersy strof miały po 9 zgłosek, ale tak nie jest. Tutaj jest przypadek.
Można temu zapobiec, dokonując następujących zmian.
Strofa pierwsza: w trzecim wersie zmienić "patrzeć" na "spoglądać";
Strofa druga: w trzecim wersie dodać "z tych"; w czwartym wersie dodać "też";
Strofa trzecia: w wersie trzecim dodać "wciąż", a w konsekwencji w wersie czwartym zmienić "wciąż" na "zaś";
Strofa czwarta: w wersie drugim zmienić "w rytmie" ,a "w rytm swojej";
Strofa piąta: w wersie pierwszym dodać słowo "już".
Odnośnie do zarzutu o zmianę płci, to żeby "użeńskowić" wiersz, wystarczy zmienić końcówki z męskich na żeńskie, a w ostatnim wersie wiersza zmienić "sam siebie" na "i siebie".

Autor wiersza lirycznego, kiedy przeżywa swoiste, silnie indywidualne misterium, ma prawo czuć, jak czuje i pisać jak czuje, i nie liczyć zgłosek, a także przybrać każdą postać, jaka w nim, w chwili pisania wiersza, wewnętrznie się objawia. Może też zapisać to misterium w kilku różnych wersjach.

To prawda, że jestem kobietą, ale podmiot liryczny w moim wierszu jest mężczyzną, jeszcze młodym, który wraca do domu rodzinnego i idzie tą sama drogą, którą przemierzał kiedyś... Na tej drodze są wykroty i wyboje, które powodują, że miejscami wiersz nie jest płynny. Bo powroty po latach wcale nie są lekkie, płynne i cieplutkie. Mnie czasami też drażni, gdy brakuje sylaby lub jest ich za dużo, ale bywają sytuacje liryczne, gdy trzeba drażnić nawet samego siebie.. Pozdrawiam!

Jest to bardzo ciekawe, jeżeli ktoś, kto nie jest w stanie napisać poprawnie choćby jednego zdania, uzasadnia to w imieniu autora jakimś tam misterium. Gratuluję polotu.

Fizyczny powrót do źródeł - tutaj powrót do rodzinnego domu - może uniemożliwić Czas, który w tzw. międzyczasie zdążył ci zniszczyć i woją obsadzoną starymi drzewami drogę powrotną, i twój dom.

Dlatego jeżeli kiedykolwiek cudem po latach wracasz do źródeł, wracasz do nich jedynie duchowo. To spóźniona wewnętrzna metamorfoza, która przypomina zrzucanie starej wylinki u starego - bajecznie odmłodzonego! - węża

kryję twarz w cieniu starej topoli
nie pamiętam jej młodej na pewno
ludzka pamięć prawdziwie boli
zdjęcia wciąż więdną i bledną

(patrz 3. strofa - cytat z pamięci)

Co zatem nie więdnie, nie blednie i nie podlega zniszczeniu?

Wspomnienia?