Symfonia Tartaru

5. Matka głupców

Już szklanymi oczami Tartar omiatają

w poszukiwaniu matki, która łzę uroni

nad cierpiącymi dziećmi. Przed wszystkim obroni,

o miłości zapewni, kiedy omdlewają.

Poda palec matczyny, żeby potrzymali,

kołysankę zanuci, kocykiem okryje.

Usta krzyczą, złorzeczą, duch za matką wyje.

Gdzieś się matko podziała? Któż głupców ocali?

Gdy im Słońce dopieka, gdy mróz skuwa lodem

gdy od ognia dom płonie, gdy woda zalewa,

matka zawsze się do nich z czułością uśmiecha.

Między piekłem i niebem czas przeczołga głodem,

wykpi, wyszydzi, zrani od prawa do lewa.

Zawsze do piersi matki przyklejony klecha.

Czatyrdah