`BEZ ZNIECZULENIA 2` 

tyle ojczyzny we mnie co sobie wykroję 

ze studenckiego kotła wypaczoną łychą 

modrych zalążków raju wspólnego szczekania 

niedozwolonych pętli kręconych po cichu 

przekraczam Donau Wisłę rozpoznają nozdrza 

spocone lepkim miałem smętne familoki 

oplatam Jasną Górę gierkowskim bulwarem 

stąd już Mazowsza inność rozniecają oczy 

im bliżej pępka świata tym duszniej wśród swoich 

zdradza mnie wilczy ogon niemiecka oprawa 

przebija antypatia miejscowych husarzy 

ryczą opasłe trąby gościnność pozdrawia 

płoche korzenie zwijam pejzaże jak ciernie 

przepijam resztki grosza nie poznają brata 

brunatność spojrzeń mrozi unikam zbliżenia 

krzyżak na białym orle warszawska pokraka