W pierwszych dniach września 1905 r.,

gdy wszyscy już wrócili

z wojny japońskiej,

siedmioletnia Juleczka

pierwszy raz poszła

przez lasy szumiące do szkoły.

Kiedy wróciła,

przy stole zastała wianuszek malutkich braci

i płaczącego ojca.

Na stole, przybranym ostatnim kwieciem lata,

w prostej z desek trumnie leżała matka.

Ojciec podszedł do Juleczki,

przepasał ją matczyną zapaską

i rzekł w te krótkie słowa:

- Ty jesteś teraz po mnie najstarsza.

Zastąpisz mamę przy dzieciach.

Taka była Juleczki cała jej szkoła.

Pamięci mojej świętej Babci Julii Antosiak w wigilię Jej Święta

20.01.2018