*Dialog o śpiewaniu*

Pewnego razu Fiodor Szaliapin *) jechał dorożką po wielomilionowej Moskwie.

- A ty, panie, czym się zajmujesz? - zagaił rozmowę woźnica.

- Ano, śpiewam.

- Nie o to mi chodzi. Pytam, jaką masz, panie, robotę. Śpiewać - to my wszyscy śpiewamy. I ja zaśpiewam, jak zrobi się nudno. Ja pytam - co ty, panie, robisz?

.................................................

*) Fiodor Szaliapin (1873 - 1938), najwybitniejszy bas przełomu XIX - XX w.

*Prośba śpiewaka*

W trakcie jednego z licznych tournee Szaliapina przyszedł któregoś razu do niego do hotelu znany krytyk muzyczny. W apartamencie przyjął go przyjaciel naszego znakomitego śpiewaka.

- Fiodor Iwanowić w tej chwili jest zajęty. Na wszelkie pana pytania mogę odpowiedzieć ja.

- Jakie są najbliższe plany Mistrza na przyszłość?

- Jedziemy do Mediolanu, gdzie zaśpiewamy w Teatro alla Scala, potem w Londynie damy koncert na cześć angielskiego króla, później...

- Wszystko wspaniale, Piotrze, - zagrzmiał z sąsiedniego pokoju potężny bas Szaliapina. - Nie zapomnij tylko zabrać mnie ze sobą!

*Złote gardło*

Po przyjeździe na występy do USA Szaliapin musiał jak wszyscy przejść przez kontrolę celną. W długiej kolejce do urzędnika, przeglądającego bagaże, jeden z pasażerów go rozpoznał.

- To ten Szaliapin! - zawołał. - On ma złote gardło!

Usłyszawszy to, celnik natychmiast zarządził przeprowadzenie zdjęcia rentgenowskiego.

*Przyjemne z pożytecznym*

Do Szaliapina, wychodzącego po spektaklu z foyer Teatru Opery w Kopenhadze, przez tłumy przedzierała się jakaś dama:

- Pan Szaliapin? Jestem baronessa Untergu En. Proszę, byś pan jak najgłośniej wezwał mojego szofera Karola.