Wąską ścieżką przez ogródek

idzie sobie krasnoludek.

- Dokąd idziesz, mój malutki?

- Idę do swej krasnoludki.

Młoda pisarka siedziała przy oknie i patrzyła na spadające z nieba krople deszczu.

– Ale fajna, listopadowa pogoda - pomyślała.

Kobieta mieszkała na warmińskiej wsi, gdzie zawsze było pięknie, a ona miała ten urok na wyciągnięcie ręki.

Wiosną i latem zieleń, słońce odbijało się w tafli jeziora. Brykały sarenki, dostojne jelenie oraz dziki, dbały o zaoranie ziemi. Śpiewały ptaki. Brzydkie kaczątka przemieniały się w białe łabędzie. Raj.

Jesienią, zaduma oraz oczekiwanie na zimę, Mikołaja, prezenty.

– Życie, oj, życie, twa uroda obezwładnia  - powiedziała sama do siebie.

Kochała każdą drobinkę daną ludziom przez Stwórcę.

Z zamyślenia wyrwał ją kociak bawiący się czymś czerwonym.

– Donni, co tam masz? – zapytała szare zwierzątko.

Ono usiadło i wyciągnęło do swej opiekunki prawą łapkę. Tak zasugerowało, aby się nim zainteresowała.

– Chodź, zobacz. Mam czapeczkę. Nie chcę jej na razie zakładać na łebek, bo zniknę ci z oczu. To takie dobre czary. – Zdawało się mówić.

Kobieta cichutko stawiała stopy na drewnianej podłodze. Obawiała się spłoszyć uroczą chwilę. Przykucnęła obok kocurka. W tym momencie mała myszka przebiegła przez pokój, za nią pędził ludzik. Mienił się jak tęcza, łysinka rozjaśniła półmrok.

– Eh te gryzonie, zaraz im przydzwonię i konwalią rzucił w stworzonko.

Ono pisnęło, upadło, a z oczu popłynęły łzy.

To krasnala otrzeźwiło.

– Proszę, uspokój się, nie chciałem cię skrzywdzić.

– Ale, ale… buu… Rudawe futerko całe się trzęsło.

– Oj, co ja narobiłem? - Panikował człowieczek.

Jeszcze okazało się, że myszunia tuliła w ramionkach swe dzieciątko.

Właścicielka Kitka już chciała ingerować, ale kot powstrzymał ją łapką.

- Cicho, poradzą sobie, to baśń, tylko możesz zaszkodzić. - Zadźwięczało w uszach pisarki.

Nagle łysolek wyczuł obecność „obcych”. Zasłonił własnym ciałem, łkającą młodą matkę i krzyknął

– Nie dam jej na pożarcie drapieżnikowi, a ty wielkoludko, skąd się tu wzięłaś? Istniejesz przecież tylko w legendach. Moja czapka, oddaj ją.

– Co się dzieje? Czy ja oszalałam? Widzę rzeczy niezwykłe – rzekła do siebie kobieta.

– Nie krzycz gigantko i tak się nie boimy. – Usłyszała szept chórku.

Teraz to już kot, mysz i krasnal stanowili jedność. Ona poczuła się jak intruz, a przecież była we własnym domu.

– Muszę przewinąć Tuptusię - powiedziała już spokojnie myszka. - Masz pampersy? – Odważnie spytała pisarkę.

– Ja? Pampersy i to takie małe? – zdziwiła się właścicielka Kitka.

- Buu… buu… Szara panikara znowu wyła. – Moje dziecko, moja dziecina biedna, przeziębi się .

– Zaraz coś poradzimy - burknął krasnal.- Tylko nie becz.

– A kupisz syropek i aspirynę? –  Łkała zaniepokojona matka, a maleństwo zaczęło popiskiwać.

– Oj, po co te nerwy? Mam wśród swoich zabawek kawałek bandaża – nieprzemakalny - pochwalił się kot i cała czwórka weszła do jego koszyka.

Kobieta oniemiała. Usiadła na krześle, aby ochłonąć.  Nie miała odwagi spojrzeć na posłanie swojego ulubieńca.  Po chwili jednak zerknęła z ukosa w jego kierunku. Było puste.

– Och, tylko śniłam - westchnęła.

Wstała, otworzyła szafkę, w której trzymała chrupki dla swego zwierzaka.

– Kici, kici, chodź jeść.

Cisza.

– No obudź się futrzaku, bo schowam jedzonko.

Cisza, nawet szum deszczu ustał.

Rozejrzała się. Na dębowej podłodze zauważyła cieniutką, czerwoną niteczkę oraz łapkę, która ją właśnie zabierała.

– Teraz wiem, skąd u ludzi wyobraźnia – szepnęła kobieta.

Zajęła wygodny fotel stojący przy stoliku i zaczęła pisać: Wąską ście…

Koniec.

Bajka 37

________________

Tekst jest uzupełnieniem wiersza pt. `Czaro - dziejka`