Trzymasz oparcie, już błysk w błękicie  

oczu speszonych.  

Szarpnęło... i ruch powolny, lecz przyśpieszony.  

Świat  

tak wysoki,  

głupio zamglony.  

Muzyka z nizin wypływa skocznie.  

A ty w uśmiechu, woalce szczęścia,  

krzyczysz i rekę chwytasz radośnie.  

Poczekaj jeszcze  

słońca odejścia.  

Wagonik stary,  

więc odpływamy.  

Raz.  

I znów i heja  

w chmur dzikie lasy.  

Białych jedwabi. Wiuu... wiatr szalony  

łzy nam wyciska.  

Bije pokłony.  

Kropla obsycha.  

Zgrzytnęło znowu – zakołysało.  

W dół pędzi ziemia.  

Wracamy miła.  

Tu ziemia - halo...halo, no halo!  

Cisza.  

Dlaczego durna odśrodkowa  

podobno (chyba, słyszałem) siła.  

Nic nie urwała?