Sądziła zawsze, że z nią nie do twarzy. 

Pokora się zdawała słaba, niewyraźna - 

przygięta i skulona w sobie 

niczym człowiek, 

któremu „ja” zbyt ciężkie bywa, 

a nie chce się odczepić i kurczowo trzyma  

za włosy, za kapotę - 

„ja” – na drugie Pycha. 

Aż później wreszcie zrozumiała, harda, 

że aby zrzucić dumnego natręta 

trzeba do naga... 

ale najpierw upaść, 

następnie szponów zaprzestać pamiętać. 

I oddać w ręce wszechmocnego losu 

to wszystko, czego unieść już nie sposób. 

To czego wcześniej przełknąć nie umiała - 

kęs, który utkwił w gardle, jak zakała. 

Zmieniła imię z dumnego na skromne. 

Jeszcze się uczy, kim jest jeszcze plącze. 

Jakby ciężaru ciągle było mało 

gdy „ja” ubywało.