Pod Ustką

W rozległych ogrodach Wodnicy

Pośrodku świata późnym rankiem zakręcony

Sam odkręcam się i siadam

Nade mną siostra najstarsza sosna

Zadumana wielce Pani

Co chwilę coś sobie i nam tam szumi

W trzcinie sitowiu tataraku

Oko słońca cały czas uważnie

Ąż do bólu usiłuje

Wszystko dodać odjąć pomnożyć podzielić

Czerwone karasie i szare siwe szczupaki

Liny i płocie drobnicę wszelaką

Kumkające rechoczące żaby kijanki

Wielkie pałki wodne pilnują porządku

Dziupla na kołach na nas czeka

By chronić przed deszczem i nocą

Kłębią się nad nami i gdzieś sobie płyną

Wielkie chmurzaste  Panie

Sterowane wichrami chwile