za oknem dzika róża rośnie  

na grobie nieznanego żołnierza. 

czeka w skupieniu na deszcz. 

pozostawiona samej sobie  

wchłania strach  

delektuje się milczeniem.  

nie wydobywa się z niej nawet szelest,  

gdy drży z rozkoszy uwalnia śmierć  

wyrywa płatki i gubi korale,  

jeden po drugim próbuję nawlec na nić  

babiego lata, po czym zasypiam  

bo w tej scenerii tylko dzika róża  

może pachnieć spokojem. wszystko  

inne ukryte jest w jej wnętrzu 

samotność i ta podróż która już nie boli.