Walther von der Vogelweide (1170 – 1230), Fro Welt, ir sult dem wirte sagen (ok. 1200 r.)

Pani Świata

O Pani Świata, powiedz karczmarzowi,

że żadnych długów już u niego nie mam.

Zwróciłem sumę, co wielką się zowie,

więc niech na liście więcej ich nie trzyma.

Kto jemu dłużny, ciągle się frasuje,

Me długi stare, ich czasu nie zliczam,

myślałem, że żyd chętnie poratuje,

bo słuchy chodzą, czeka, gdy pożycza,

lecz już z płaceniem tylko sama bieda,

gdy żyd zażąda, jeśli mu się nie da.

„Walterze, przecież nie musisz się złościć,

winieneś przy mnie tu dalej pozostać.

Pomyśl no, ile zaznałeś godności,

i ile znaczy twoja dworna postać,

i że ci dałam, o co mnie błagałeś.

Tylko mnie boli, że prosiłeś rzadko,

bo przecież mogłeś dostać to, co chciałeś.

Przypomnij sobie, spójrz na życia gładkość,

gdy się sprzeciwisz, poznasz, co to bieda,

takiej radości nikt ci nigdy nie da.”

O Pani Świata, przylgnąłem do ciebie,

za długo, wierz mi. Czas zwyczaj wytracić.

Prawie złudziłem twą czułością siebie,

tak słodka była, żebym się zatracił.

Kiedy na ciebie me oczy patrzyły,

skłamać nie mogę, piękność upajała,

ale zarazem inność zobaczyły,

odwrotna strona hańbą przestraszała.

Piękne twe oczy, inne twoje plecy,

tego spojrzenia nic już nie wyleczy.

„Jeśli nie mogę zamiarów odmienić,

zrób mi przysługę, spełnij me życzenie.

Może czas znajdziesz, gdy dzień się zrumieni

i jasne będzie też o mnie wspomnienie.”

Pani, z lubością prośbę taką spełnię,

jednak pułapki obawiam się w darze,

cóż, jeśli siły obudzą się we mnie,

na które każdy bezbronność pokaże.

Niech Bóg ci ześle dobrej nocy słodycz.

Ja muszę wrócić do mojej gospody.