Czarny lok Izydory

Izydorze, autorce „Pisanie wiersza”

Izydora była znakiem, kiedy słowa bladły –

nie pokazuje się od lat. W dłoni ściskam jej niewidzialny lok.

Safony czarny kok.

Na chmurze usiąść jak na baranku i dać się ponieść

ku zielnym wzgórzom, ku burzom i falom oceanów.

Na statek zsiąść i płynąć do dziwnych portów wpół otwartych,

gdzie w koszach śliskie ryby i pomarańcze tak soczyste,

że cieknie po brodzie nieśmiertelny sok.

Do piekieł zajrzeć, serce na ruszcie zrumienić,

w ognistym dymie oczyścić wzrok.

Ściskam Izydory lok.

I słyszę jej szept: dlaczego tak mało ciebie,

dlaczego ciebie tak mało?

A wtedy wiem, że jestem z nią.

A wtedy wiem, że słowa są.