Czas płynie tylko do przodu, gdzie słodki zapach i smak najlepszych, jeszcze niewiadomych chwil :)

"Okrucieństwa czasu, najlepiej widać w lustrze".
Dziękuję za komentarz.

Przestrzeń wiersza to krajobraz oniryczny.

Piękny na luzie balans między "jestem" i "już mnie nie ma" - czego nonszalancka piżama na popiołach żywym dowodem, zaś smak czekolady, przypominający PRZYSZŁOŚĆ (zawsze kompletnie nam nie znaną, więc jej "przypominanie" jest tutaj zabiegiem czysto poetyckim) - ten smak tuszuje wszystkie zgrozy i martwotę powiek całego tego dookoła surrealu.

Liryczny "ja" nieźle wymiata

Emilia twój rentgen jest trójwymiarowy.
Dziękuję za komentarz.