Gdzie pani chodzi, panno Lodziu,

gdy ja na ławce i na głodzie

na panią czekam,

a za kołnierz siąpi deszcz.

Litości pani dla mnie nie ma.

Gdzieś nosi panią mokra ziemia

lub panią poniósł diabeł

w czorty, no i cześć.

Pogoda taka butelkowa,

a mnie się z ławki podnieść szkoda.

Po drugiej stronie

klombu szczeka jakiś pies.

Zmokły zapałki, papierosy.

Ja nadal czekam i mam dosyć

w piersiówce płynu,

który nie znieczula mnie.

Ale ostrzegam, panno Lodziu,

że w końcu pójdę stąd, jak co dzień

i kiedy przyjdziesz,

będzie szczekał tylko pies.

Licho zaśmieje się do ucha,

że poszedł w diabły innej szukać

ten, co warował na tej ławce

niczym cieć.

Jeszcze z godzinkę tu zabawię,

później z czekaniem się rozprawię;

gdy tylko pójdzie sobie

ten zajadły pies.