Świat przedstawiony w wierszu "bez słów" jest rozpięty między sekwencją obrazów odrealnionego fizycznego świata

(pejzażu ulic zalanych wschodem, wyobrażenia fontanny z popiersiem, portretu Afrodyty nieprzespanych nocy, martwej natury kwiatów pełznących przez piasek, wyglądających /jak/ wąż ze złota /który być może/ owinie się ziemią, cień zostawiając za sobą)

a więc świat ten rozpięty jest między tym, co widzisz, co ciebie otacza jako twoja Czasoprzestrzeń, a milczeniem "bez słów" obserwującego lirycznego "ty" (czyli owego tutaj "ja") - który - w tej konfrontacji z realem - bynajmniej nie jest wcale bezczynny i skazany wyłącznie na przegraną. Zatopiony z głową i uszami w kontemplacji, mimo to ósmym zmysłem czynnie kontroluje wszystko dookoła:

1. po pierwsze, ocenia:

To zabobon

2. po wtóre, podejmuje decyzję, by jemu /zabobonowi/ bohatersko przeciwdziałać:

przywołam zaklęcia ze słońca,
mgłę dosiądę w skoku odlanym ze spiżu

3. po trzecie, na bieżąco monitoruje i koryguje swój czyn herosa refleksją:

Cóż gonić /skoro/ sama droga jak sens bramą /z zawartymi wrotami/ stoi.

Finał wiersza godny stoików:

Bez pytań przyglądam się niebu przez szkło
z rozbitej butelki

A zatem idziemy w tej pięknej wędrówce poetyckiej - stopniowo (patrz tytuł nagłówka) - w stronę JEDNAK słońca

Świty zawsze bywają bardzo odrealnione, przywołują różne skojarzenia i myśli, bo chciałoby się zostać tak i nie wracac do rzeczywistości. Na tym także polega piękno i nierealność wschodów słońca.Widzimy , co chcemy widzieć i tym karmią się nasze myśli. Pozdrawiam zatopiona w tym nierealnym świecie :)

Emilio,jak zawsze pełen podziwu..bardzo serdecznie..:)
Atram,równie pięknie dziękuję..:)

... "Wyglądają kwiaty nie spoczną":
tu nic nie umknęło? wszystko ok
bo jakoś ciężko mi ogarnąć.

... na tak, podoba się.

... pzdr.