świećmy, do oporu. najlepiej tak

by pozostać niewidzialnymi

rozpłynąć się pośród kleksisk, refleksów

by zgasnąć w ławicy innych, równie wypalonych...

- nie kończ, potrafisz tylko o tym pisać, piromanie.

cholerny absolwencie szkól misteryjnych

skończyłeś wszystkie, a zapominasz

jak się mówi. dziwaczny synkretyzm:

łączysz w sobie muzea, ości, szkliste oczy

ryb, trotyl i ciemne poglądy

z pogranicza snu i kłamstwa. bywasz bezczelny

i rozczulająco durny. aż chciałoby się spoliczkować

potem - pogłaskać po głowie

i śmiać się, że dziecko, jeszcze nie pora

byś zabierał głos okrzepnij, pokrój twarz

(może ktoś nabierze się, że to zmarszczki)

- mówi mój ledwie poznany wróg. tępiciel, z którym

staram się przejść na ty

ciężko przyznać, ale ma rację

słuchajcie: wiersz zaraz się skończy

miał być o dziewczynie idącej na spacer

z niedźwiedziem na łańcuchu

a wyszedł mi znów kłębek frustratyzmów,

użałki potrzebne światu jak worek

odpadów zmieszanych

wyobraźcie sobie: nastolatka wyprowadzająca nietresowaną

bestię

jestem na tym obrazku

wystarczy wytężyć umysł

widzicie?