odkąd dniom samotnym czas nie jest potrzebny

splątałam wskazówki wymieszałam cyfry

wystarcza mi nocą srebrnochłodny księżyc

choćby w chmurach tonął to nie rani nigdy

gwiazdom już nie wierzę i własnej nie szukam

przepadła bez śladu przekupiona życiem

zawsze gdzieś na świecie zdarzają się cuda

mnie ukochał smutek  niebawem znów przyjdzie

serca nie oszukam ono wie najlepiej

kiedy zburzy spokój i łzom każe płynąć

wciąż rozpamiętuje i wierci się we mnie

tak bez uprzedzenia pojawia się znikąd

chociaż każdy inny ogarnia tak samo

krwiobiegiem podstępnie czułych splotów sięga

niemocą poraża ustawia pod ścianą

przygnieciona żalem kolejny raz pękam

odchodzi z szarówką bo nie lubi światła

powieki zbyt ciężkie aby dzień udźwignąć

ostatnia latarnia na ulicy zgasła

twarz w poduszkę chowam

chcę dla świata zniknąć