Burza i łagodny powiew

To było podczas trąby powietrznej, która przeszła nad Polską. Trwała bardzo krótko, a pozrywała dachy i przyczyniła się do śmierci kilku osób. Oberwanie chmur spowodowało zalanie domów. Była powódź.

Żołnierze łatali workami wyrwy w wale przeciwpowodziowym, zaś strażacy wypompowali wodę z piwnic, usuwali połamane i wyrwane z korzeniami drzewa. Ludzie wyglądali słońca. Mamy w życiu wiele takich sytuacji, gdy pojawia się złość i gniew.

Złość pojawia się w sytuacji, gdy ktoś nas zawiódł, okłamał, wykorzystał, oczernił … i po pewnym czasie ustępuje. Groźnym jest gniew, gdyż do własnych niepowodzeń dopracowuje określoną „filozofię”, która rodzi wzburzoną postawę wobec siebie, wobec innych ludzi, czy otaczającej rzeczywistości. Podobnie bywa w życiu ucznia pojawia się zazdrość, że ktoś ma lepsze oceny, niechęć do niektórych osób, bunt przeciw nauczycielom i rodzicom, dąsanie się, pogarda, irytacja, kłótliwość i wiele innych złych czynników.

Energia tych odcieni gniewu czai się w zakamarkach umysłu, serca, duszy i wyłania się natychmiast w określonych sytuacjach, aby zaatakować w odpowiednim momencie, jako „trąba duchowa”, zdolna wyrządzić wiele krzywd. Jego szkodliwy wpływa na zdrowie jest oczywisty oraz psuje relacje z ludźmi. U podstaw gniewu i złości jest oczekiwanie, aby świat, inni ludzie byli tacy, jakich my chcemy, ale  rzeczywistość jest taka, jaką spotykamy. Postawa nie przyjmująca inności, często rodzi gniew. Należy czuwać nad swoimi emocjami, bo one sygnalizują nam, czy wszystko jest w porządku. Jeśli wszystko jest tak, jak powinno być, wówczas odczuwamy zadowolenie i spokój. W Księdze Królewskiej znajdujemy opis spotkania proroka Eliasza z Bogiem. Pan przyszedł nie w ogromnym wietrze, nie w trzęsieniu ziemi, nie w ogniu, ale w łagodnym i delikatnym podmuchu wiatru ( por. 1Krl 19,13). Tak jest nauka. Ona prowadzi nas do wyznaczonego, wspaniałego  postępowania w każdej chwili życia.

Motto!

Nie polegaj na sile gniewu, bo może i ciebie zniszczyć.