–––//–––

Żebrak wierzy w Boga, lecz cóż z tego.

Siedzi oparty o ścianę kamienicy,

mając nadzieję, że ktoś go poratuje paroma groszami,

bo mu się życie w taką sytuację poukładało.

Gdyby zapytać o przyczynę, to jakby rozmawiać z płytą nagrobną. Ten sam efekt.

Nagle widzi przed sobą rodzinę. Matkę, ojca i dziecko. Wrzucają sporą sumkę.

Zdziwiony dziękuje.

Odchodzą.

Patrzą na niego kiwając serdecznie.

A zatem ładują się nierozważnie na jezdnie.

Tir ich przerabia na tercet trupów.

Tłum gapiów spoziera ciekawie.

Tylko żebrak klęczy i wznosząc oczy do nieba, cicho szepce:

Dzięki Panie Boże, że nie wezwałeś ich do siebie trochę wcześniej.