Zastanawiałam się, jakie masz spodnie, jaką koszulę dziś ubrałeś, czy się rano ogoliłeś.

Próbowałem z ruchu wiatru, szelestu liści odczytać, w jakim jesteś nastroju, co zaprząta Twoją głowę.

Miałam co chwilę odruch, aby sięgnąć po telefon, na szczęście ta stąpająca twardo po ziemi część mnie samej mówiła z naciskiem:

- Daj jej nacieszyć się rodziną. Oni są najważniejsi.

Stawałem więc twarzą w Twoją stronę, uśmiechając się ciepło do wzgórz, do olszynowych zarośli w wąwozie z potokiem, do pędzących chmur. Miałam wrażenie, że te uśmiechy docierają do Ciebie, choć nie jesteś ich świadomy. W jakiś sposób je odbierasz, może pocierając charakterystycznie twarz prawą dłonią.

Zresztą nawet w normalnym kontakcie trudno było dotrzeć do głębi Twojej duszy. Zdarzało się to tylko czasami, gdy odsłaniałaś się, może przez nieuwagę, lub niedobór energii.

Wracałam ze wzgórz do mieszkania i zasypiając, gdy gasły wszystkie obrazy, zapisane w pamięci, czułem delikatną nić, pasmo kolorowej pępowiny łączącej nasze serca.

To była bliskość.