nad lasem 

wypełnił pustą przestrzeń 

między sumieniem a strachem 

przed nieznanym 

wydartych tęsknot 

niechcianych małych rąk 

namiętnych długich nocy 

po napoczęcie świtu 

tutaj świat 

na krawędzi lęku 

spotkałem go po raz pierwszy 

było spokojnie 

miłe spojrzenie mówiło niewiele 

milczał cały czas 

szumiał las 

odleciał gdzieś 

by być jednak blisko 

nasze dusze mózgi okłamane 

skrępowane stekiem brudnych słów 

nieprawda którą znasz 

wytłumaczyć nie ma szans 

na czym opiera się ten świat 

nie pojmuję 

w lustrze wesoła twarz anioła 

jakby znak wierzę będzie lepiej 

już nie boję się o przyszłe dni